«Η Πέτρα της υπομονής»
Είμαι θεατρόφιλη, το παραδέχομαι. Και, ακόμα, παραδέχομαι ότι είμαι δύσκολη θεατρόφιλη. Έχω την απαίτηση να βλέπω παραστάσεις και να μη χάνω το χρόνο μου άσκοπα, αλλά, να τις ευχαριστιέμαι.
Αρχή μου, να μη φεύγω ποτέ στη μέση της παράστασης, ακόμα, και όταν αυτή είναι για κλάματα. Κάθομαι ήσυχα στη θέση μου και, παρότι βαριέμαι μέχρι θανάτου, προσπαθώ να διακρίνω, έστω και, ένα μικρό κομμάτι της, που θα μπορούσε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον.
Αρκετές φορές πλήττω θανάσιμα, άλλες πάλι, κάτι πάει να με ταξιδέψει, αλλά, δεν τα καταφέρνει. Είναι και φορές που φεύγω ικανοποιημένη από την προσπάθεια, όμως, είναι πολύ λιγότερες εκείνες που διακατέχομαι από τόσο έντονα συναισθήματα ενθουσιασμού, που δεν θέλω να φύγω από το θέατρο. Και, βέβαια, είναι ελάχιστες, έως μηδενικές, οι περιπτώσεις που θα επιδίωκα να ξαναδώ μία παράσταση.
Τη σεζόν που μας πέρασε είδα στο θέατρο “Χώρα”, Αμοργού18-20, την παράσταση «Η Πέτρα της υπομονής», σε διασκευή και σκηνοθεσία του νέου σκηνοθέτη Γιώργου Νανούρη. Τη μετάφραση στο ομότιτλο βιβλίο του Ατίκ Ραχίμι (βραβείο Goncourt 2008) έχει κάνει η Ασπασία Σιγάλα.
«Σύμφωνα με την περσική μυθολογία, υπάρχει μια μαγική πέτρα που κάθε μέρα της εκμυστηρεύεσαι όλα σου τα βάσανα. Η πέτρα σ’ ακούει, σ’ ακούει… και μια μέρα σπάει! Και τότε λυτρώνεσαι για πάντα…
»Μια νεαρή γυναίκα μιλάει στον άνδρα της, που είναι σε κώμα για τη βία, το φόβο, τον έρωτα. Του λέει όσα κάθε γυναίκα θα ήθελε πραγματικά να πει στο σύντροφό της, αλλά δεν τολμά ποτέ. Μέσα στο παραλήρημά της, αποφασίζει να του αποκαλύψει και το μεγάλο της μυστικό. Και ο άνδρας της γίνεται γι αυτή η πέτρα της υπομονής…».
Ο Γιώργος Νανούρης χαρισματικός, τόσο στην σκηνοθετική προσπάθειά του, όσο και στην επιλογή των σκηνικών, του φωτισμού και ιδιαίτερα της μουσικής της παράστασης. Στους δύο ρόλους της παράστασης δύο νέοι ηθοποιοί, που εγώ δεν είχα ξαναδεί δουλειά τους: ο Δρόσος Σκώτης, ρεαλιστικός στο ρόλο αρρώστου σε κώμα, με ικανοποίησε και η Νεκταρία Γιαννουδάκη, εξαιρετική σαν γυναίκα του, με συγκίνησε.
Η παράσταση με ενθουσίασε!
Είναι μια από τις ελάχιστες που θα ήθελα να ξαναδώ!!
Το παραδέχομαι!!!
Μετά τιμής,
Θέα Κριτικού
Αλλέστα 