ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

γράφει η Ελένη Αδαμοπούλου

«Για το Παλαιοφάρσαλο, παρακαλώ… Παλαιοφάρσαλος, Καρδίτσα, Τρίκαλα, Καλαμπάκα, έξοδος από τις δεξιές πόρτες κατά τη φορά του οχήματος»…

Αφού τακτοποίησα τις υποχρεώσεις μου στην Αθήνα ανέβηκα για πέντε μέρες στη Θεσσσαλονίκη που πάντα αυτή την εποχή έχει μια ιδιαίτερη γοητεία.

Πέρυσι, που για πρώτη φορά είχα παρακολουθήσει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου προβολές ωραίων ταινιών από διάφορες χώρες σε κατάμεστες αίθουσες με ζωηρό κοινό, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να ξαναέρθω. Έτσι φέτος φρόντισα η μητρική φροντίδα για το φοιτητικό σπιτικό του γιου να συμπέσει με τη διεξαγωγή του 52^ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ. Εκκρεμότητες όμως που έπρεπε να τακτοποιηθούν μου επέτρεψαν μόνο δυο μέρες να παρακολουθήσω κάποιες ταινίες και να ζήσω το ιδιαίτερα ζεστό κλίμα στους χώρους της διεξαγωγής.

Πέμπτη βράδυ, αρχές Νοέμβρη, με ψιλόβροχο κατηφόρισα από την πάνω πόλη μέχρι την πλατεία Αριστοτέλους. Εκεί στις δύο αίθουσες του «Ολύμπιον» καθώς και σε 4 αποθήκες του λιμανιού, που έχουν διαμορφωθεί σε κινηματογραφικές αίθουσες, γίνονταν οι προβολές των ταινιών των διαφόρων θεματικών ενοτήτων από την μία το μεσημέρι μέχρι τα μεσάνυχτα. Υπήρχαν δύο γυάλινα περίπτερα με έντυπο ενημερωτικό υλικό καθώς και οθόνες με διαρκή ενημέρωση για τη διαθεσιμότητα των εισιτηρίων που πολλές φορές ήταν sold out. Στην περίπτωση αυτή η μόνη δυνατότητα να παρακολουθήσεις την ταινία που ήθελες ήταν να στηθείς σε ουρά αναμονής για τυχόν ακυρώσεις 5 λεπτά πριν την έναρξη της προβολής.

Έξω από το «Ολύμπιον» πολύς κόσμος διαφόρων ηλικιών, άνθρωποι του κινηματογράφου, κριτικοί αλλά και απλοί κινηματογραφόφιλοι συζητούσαν ζωηρά, περίμεναν φίλους ή μελετούσαν το πρόγραμμα ανάμεσα σε δύο παραστάσεις. Από το απόγευμα έως αργά το βράδυ ένα πλήθος, αψηφώντας το ψιλόβροχο και την υγρασία, πηγαινοερχόταν μεταξύ Αριστοτέλους και λιμανιού μπαινοβγαίνοντας στις αίθουσες για την επόμενη προβολή.

Πολλοί που δεν είχαν κάνει έγκαιρα κρατήσεις περίμεναν υπομονετικά αρκετή ώρα σε ουρές αναμονής για τις ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής.

Τις δύο μέρες που βρέθηκα στο Φεστιβάλ παρακολούθησα τρεις ταινίες: μία σουηδική με τίτλο «Ευτυχισμένο τέλος», με θέμα τα αδιέξοδα των σχέσεων στη σουηδική κοινωνία, αρκετά καταθλιπτική και λίγο ξένη ως προς την ελληνική νοοτροπία. Επίσης είδα τη χαμηλών τόνων τρυφερή αργεντίνικη ταινία «Ακακίες» με θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα φορτηγατζή και μια Παραγουανή μετανάστρια με το μωρό της που πηγαίνει να βρει δουλειά στο Μπουένος Άιρες. Αμέσως μετά, αφού περίμενα μία ώρα στην ουρά για εισιτήριο καθισμένη στα σκαλάκια της κατάμεστης αίθουσας «Κασσαβέτη», παρακολούθησα την υπέροχη ιρανική ταινία «Κοτόπουλο με δαμάσκηνα», των σκηνοθετών του «Περσέπολις». Πρόκειται για μια ποιητική, σαν παραμύθι της Ανατολής, επιφανειακά μελοδραματική αλλά στην ουσία πολυεπίπεδη, διανθισμένη με οξύ χιούμορ και σαρκαστική ειρωνεία, ταινία. Αναφέρεται στο ναρκισσισμό των καλλιτεχνών και περιέχει αυτοβιογραφικά στοιχεία, όπως είπε και η συμπαθέστατη σκηνοθέτις στη συζήτηση που ακολούθησε. Πιστεύω ότι θα βγει στις αίθουσες το χειμώνα και σας συνιστώ να μην τη χάσετε.

Άντε και του χρόνου να ’μαστε καλά και, κρίσης επιτρεπούσης, να ξαναβρεθούμε στις φεστιβαλικές αίθουσες…

Advertisement