ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΚΑΛΥΒΗ
«ΑΥΓΗ», ΚΥΡΙΑΚΗ 11.3.2012
Η πρόσφατα εκδοθείσα πράξη του υπουργικού συμβουλίου, πέραν του απαράδεκτου περιεχομένου της και της καινοφανούς νομοθετικής πρακτικής που εισάγει, εμπεριέχει και μια λαθροχειρία, η οποία πρέπει να αναδειχθεί, να καταγγελθεί και να αξιοποιηθεί ως μια πρόσθετη απόδειξη για την ακύρωση αυτής της απόφασης. Με τον τρόπο που έχει διατυπωθεί το άρθρο 4 δρομολογεί το πάγωμα των γενικών αυξήσεων των μισθών για μία δεκαετία τουλάχιστον. Αυτό συνιστά υπέρβαση της εντολής του εξουσιοδοτικού νόμου που προσδιόριζε το πάγωμα μόνο των ωριμάνσεων -μέχρι να πέσει η ανεργία κάτω από 10%- αφού η καθήλωση επεκτείνεται πια και στις γενικές αυξήσεις των μισθών. Επί της ουσίας, εκτός από τη δραματική μείωση του κατώτερου μισθού και την υπονόμευση των κλαδικών συμβάσεων, ακυρώνεται ευθέως η δυνατότητα σύναψης νέων συμβάσεων, ακόμη και μετά την εφαρμογή του μνημονιακού προγράμματος, αφού αφαιρείται από την ύλη της διαπραγμάτευσης κάθε δυνατότητα ρύθμισης του ύψους του μισθού. Έτσι στην επόμενη δεκαετία ο κατώτερος και ο μέσος μισθός θα πέσουν κάτω από τα επίπεδα της Πορτογαλίας και θα τείνουν να φτάσουν τα επίπεδα χωρών της ανατολικής Ευρώπης.
Με τις σωρευτικές παρεμβάσεις που έχουν κάνει καταρρέει όλο το σύστημα συλλογικής διαπραγμάτευσης, ανατρέπεται το εργατικό δίκαιο, ακυρώνεται διά νόμου ο ρόλος των συνδικάτων και οδηγούμαστε ταχέως στη ζούγκλα της ατομικής διαπραγμάτευσης. Αντίστοιχη λογική καταστροφής του συλλογικού έχουμε και στην κοινωνική ασφάλιση αφού, εκτός από τις δραματικές μειώσεις των συντάξεων, καταργείται επίσης ο δημόσιος, αλληλέγγυος και κοινωνικός χαρακτήρας του ασφαλιστικού συστήματος και επιβάλλεται ένα ατομικό κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Δηλαδή μια ιδιωτικού τύπου ασφάλιση όπου το κράτος αποσύρεται από τις ευθύνες του και τις μεταβιβάζει αποκλειστικά στον εργαζόμενο. Με αυτές τις πολιτικές οδεύουμε σε μια κοινωνία ατομισμού και κοινωνικού κανιβαλισμού, σε διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής με δραματικά αύξηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Η κατάσταση θα επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο αφού το κράτος, ενώ παρεμβαίνει στο πεδίο των εργατικών εισοδημάτων, εντούτοις συνεχίζει να αφήνει ασύδοτα τα κέρδη και τις τιμές των αγαθών και υπηρεσιών.
Να υπερασπιστούμε τα κοινωνικά αγαθά και τη δημοκρατία
Ο δικομματισμός, με έναν απίστευτο κυνισμό και απύθμενη υποκρισία, επιβάλλει τον πιο ακραίο νεοφιλελευθερισμό μέσα από μια γιγάντια και πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα, αυταρχική κρατική παρέμβαση, για να στηρίξει τις τράπεζες, το κεφάλαιο και τους τοκογλύφους δανειστές, δηλαδή τους ισχυρούς σε βάρος των αδύναμων. Βιώνουμε, έτσι, τη βαρβαρότητα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Για να πετύχει το στόχο της η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. έχει κατακρεουργήσει κάθε κανόνα δικαίου, έχει ξεφτιλίσει ακόμη και τους αστικούς θεσμούς, έχει οδηγήσει σε μια κοινοβουλευτική δικτατορία. Δεν αφήνει τίποτε όρθιο. Όλη αυτή η παρέμβαση έχει και έναν επιπλέον στόχο. Την υποταγή της εργατικής τάξης, τη μαζική πειθάρχηση του λαού. Δεν θέλουν να του κλέψουν μόνο το ψωμί, αλλά και την ψυχή του. Η χώρα μας έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο κολαστήριο και αναμορφωτήριο.
Η κατάσταση, όπως εξελίσσεται, θέτει στην ατζέντα της ριζοσπαστικής αριστεράς, εκτός από τα μεγάλα ζητήματα της οικονομίας, την υπεράσπιση των αξιών όπως είναι η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα και η συμμετοχή, ο δημόσιος χώρος, τα κοινωνικά αγαθά, σε τελική ανάλυση το δικαίωμα της πολιτικής δράσης και της δημοκρατίας. Ειδικά όσον αφορά το τελευταίο, αιτήματα όπως: δημοκρατία παντού, νέο μοντέλο διακυβέρνησης με τη συμμετοχή του λαού μέσα από θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, και μέσα από μορφές λογοδοσίας, εργατικού και κοινωνικού ελέγχου, ενίσχυση του ρόλου των συνδικάτων και των κινημάτων, όλα αυτά αποκτούν ζωτική σημασία για το κίνημα και την αριστερά.
Το πιο επίκαιρο, όμως, δημοκρατικό αίτημα είναι να φύγουν τα μνημονιακά κόμματα του δικομματισμού και οι παραφυάδες τους Στις επερχόμενες εκλογές η κοινωνική αποδοκιμασία τους πρέπει να αποτυπωθεί και στον εκλογικό καταποντισμό τους. Πρέπει, επίσης, να ανατραπεί το σάπιο πολιτικό σύστημα και να αντικατασταθεί, μέσα από τον αγώνα και την ψήφο του λαού, από ένα νέο δημοκρατικό και προοδευτικό πολιτικό σύστημα με καθοριστικό το ρόλο της συμπαραταγμένης αριστεράς.
Ο δικομματισμός καταστροφολογεί και τρομοκρατεί τους πολίτες επειδή ο ίδιος φοβάται. Γνωρίζει ότι η επιρροή του μέσα στο λαό είναι εξαιρετικά αποδυναμωμένη, μολονότι η οικονομική ολιγαρχία της χώρας, το μιντιακό κατεστημένο, η τρόικα και η ευρωπαϊκή οικονομική και πολιτική ελίτ κάνουν ό,τι μπορούν για να τον στηρίξουν. Η ανασφάλεια και αποσταθεροποίησή του τον κάνει ακόμη πιο επικίνδυνο και γι’ αυτό το λόγο η απαίτηση για δημοκρατικές και τίμιες εκλογές αποκτά μεγάλη βαρύτητα.
Η μάχη για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού θα είναι δύσκολη. Όμως υπάρχουν πολλές δυνατότητες εφόσον η οργή υπερκεράσει το φόβο, αν η διάχυτη αίσθηση της αδικίας και της αποστροφής μετασχηματιστεί σε απόφαση τιμωρίας αυτών που μας μαύρισαν τη ζωή, αν κυριαρχήσει η ανάγκη δικαίωσης των μεγάλων αγώνων που έκανε ο λαός μας, αν πρυτανεύσει η ελπίδα για ριζική αλλαγή και αναγέννηση της χώρας μας. Το στοίχημα της αριστεράς είναι να μετατρέψει αυτές τις υποθέσεις και δυνατότητες σε πραγματικότητα.
Αλλέστα 