του Άγγελου Μανταδάκη
«ΑΥΓΗ», ημερομηνία δημοσίευσης: 03/07/2012
ΤΕΛΙΚΑ χάσαμε ή κερδίσαμε στις εκλογές; Το ερώτημα αυτό διατυπώνεται και επαναδιατυπώνεται από πολλούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και δίνονται διαφορετικές απαντήσεις. Δεν είναι παράξενο. Στη διπλή εκλογική αναμέτρηση του Μάη και του Ιούνη μπήκαμε μικροί και βγήκαμε μεγάλοι. Μπήκαμε ως ελάσσων αντιπολίτευση και βγήκαμε ως πρωταγωνιστές.
Αν το ερώτημα επομένως αφορά στην αλματώδη άνοδο της εκλογικής επιρροής του χώρου, τότε πράγματι είναι θριαμβευτικό. Αν όμως αφορά στην προσδοκία της διακυβέρνησης της χώρας, τότε χάσαμε. Για λίγο, πολύ λίγο, αλλά χάσαμε.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που μας καταλογίζουν ή μας πιστώνουν είναι ότι αλλάξαμε το πολιτικό σκηνικό, κάναμε άνω – κάτω τις ευρωπαϊκές ελίτ. Κι αυτό καταχωρείται στα κέρδη…
Η στάση των αντιπάλων μας παραπέμπει σε ψυχιατρική βοήθεια. Επί σαράντα ημέρες και νύκτες μας βομβάρδισαν με ό,τι είχαν και δεν είχαν για να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ/EKM δεν πρέπει να ψηφιστεί επ’ ουδενί λόγω. Ότι δεν πρέπει να γίνει κυβέρνηση γιατί θα ήταν καταστροφικό. Πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε κυβέρνηση. Τότε όμως όλοι όσοι πολέμησαν σκληρά την ιδέα να γίνει κυβέρνηση, τον καλούσαν να πάρει μέρος στην κυβέρνηση. Τον καταστροφέα… Τι θέλουν επομένως από τον ΣΥΡΙΖΑ οι αντίπαλοί του; Να γίνει κυβέρνηση; Να μείνει αντιπολίτευση;
Μάλλον τίποτα απ΄ όλα αυτά. Θα εύχονταν να μην υπάρχει… αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει!
Ένα εκατομμύριο εξακόσιες πενήντα χιλιάδες ψηφοφόροι επέλεξαν την κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ. Ρεκόρ όλων των εποχών για την Αριστερά. Όπως και το 27%. Τι θέλουν όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι από τον ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ; Ποιο ήταν το κριτήριο που έγειρε την πλάστιγγα προς το μέρος του ΣΥΡΙΖΑ; Το πρόγραμμα; Μα υπάρχουν σήμερα πολίτες που σκύβουν πάνω από προγράμματα, διαβάζουν και συγκρίνουν; Μήπως το ταλέντο του αρχηγού να χαϊδεύει αυτιά; Μα ο ίδιος ο αρχηγός λοιδορήθηκε και συκοφαντήθηκε όσο κανένας άλλος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ και ο Τσίπρας δεν έμειναν μόνο στην καταγγελία. Έδειξαν ότι μπορούν να αλλάξουν το σκηνικό. Ότι έχουν το τσαγανό να φέρουν τα πάνω κάτω. Μίλησαν για τη διακυβέρνηση της χώρας από την Αριστερά. Για το σήμερα και όχι για το απροσδιόριστο μέλλον. Και σ’ αυτό το σημείο κέρδισαν τον νου και την καρδιά του κόσμου.
Κάποιοι λένε ότι ο κόσμος αυτός που συγκροτεί το 27% δεν είναι δικός μας, μπορεί εύκολα να φύγει και να ξαναγυρίσει στις εστίες του. Η εκτίμηση αυτή ξεκινάει από λάθος ανάλυση. Θεωρεί ότι τα πράγματα είναι όπως πριν την μεγάλη κρίση, πριν από τη καταστροφή που προκαλεί η μνημονιακή πολιτική. Σήμερα δεν είναι τίποτα σαν χθες. Έχουν συντελεστεί και συντελούνται βαθιές αλλαγές. Το πολιτικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει. Δεν υπάρχουν ιδιοκτησίες των κομμάτων στους πολίτες. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε οποιοσδήποτε άλλος έχει μαντρί για να κλειδώνει τον κόσμο.
Τρία πράγματα οφείλουμε να κάνουμε:
Να ασκήσουμε μια δυναμική, τεκμηριωμένη αντιπολίτευση με βάση το πρόγραμμά μας, έτσι που να προετοιμάζει μια νέα κυβερνητική πλειοψηφία.
Να οργανώσουμε παντού δίκτυα αλληλεγγύης. Να συγκροτήσουμε δηλαδή μια κοινωνική παρέμβαση για τους άνεργους, τους άστεγους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τις οικογένειες με σοβαρά προβλήματα. Να δώσουμε την εικόνα μιας κοινωνίας όπως τη θέλει η Αριστερά.
Να φτιάξουμε -τώρα είναι η ώρα- ένα κόμμα που να μπορεί να εκφράσει την δυναμική που έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ το εκλογικό σώμα. Να αντιστοιχηθεί με τις απαιτήσεις της νέας αυτής περιόδου.
Το τελευταίο είναι και το κομβικό σημείο. Τη διπλή αναμέτρηση του Μάη και του Ιούνη την πήρε στα χέρια του ο κόσμος. Αυτός ο κόσμος της διπλανής πόρτας, ο κόσμος της καθημερινότητας, που συναντήθηκε με τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη που συγκροτούσαν τον οργανωμένο πυρήνα του.
Τι χρειαζόμαστε; Έναν πολιτικό φορέα που να έχει τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ, ένα ριζοσπαστικό, αριστερό, δημοκρατικό σχήμα.
Ένα κόμμα – παράταξη, μαζικό και αποτελεσματικό. Όχι κόμμα – θρησκεία, ούτε κόμμα μεσολαβητή ανάμεσα στην εξουσία και τα διάφορα συμφέροντα.
Μια μεγάλη παράταξη της Αριστεράς που να λειτουργεί με πραγματικές δημοκρατικές διαδικασίες που διασφαλίζουν την πολυφωνία, τη διακίνηση των ιδεών, τον δημιουργικό διάλογο.
Κυρίως όμως μια παράταξη που να επιτρέπει στον κόσμο που μαζικά στήριξε – και στηρίζει – τον ΣΥΡΙΖΑ να ενταχθεί και να συγκροτήσει το νέο πολιτικό υποκείμενο της Αριστεράς.
Στη διαδρομή για ένα τέτοιον στόχο πολλά θα δούμε και θα αλλάξουμε ως προς τους κανόνες λειτουργίας, τον τρόπο συμμετοχής των μελών στη διαμόρφωση των αποφάσεων, τη σχέση του φορέα αυτού με τα κινήματα, τον τρόπο παρέμβασής του.
Αλλέστα 