Του Αλέκου Καλύβη
«Η ΑΥΓΗ», 08.03.2014
Ο Σωτήρης μάς την έσκασε. Μέσα στο τρένο με προορισμό τα Τρίκαλα σκηνοθέτησε τη μεγάλη ανατροπή: «αποφάσισε» να αλλάξει διαδρομή και να κάνει το μεγάλο ταξίδι. Ήταν ο πρώτος αιφνιδιασμός, η πρώτη απρόβλεπτη κίνηση από τον σύντροφο, τον συναγωνιστή, τον φίλο, διότι ο Σωτήρης, με τον ευθύ του λόγο, με την ηρεμία και την ειλικρίνειά του, ήταν αυτό που λέμε: έξω καρδιά, χωρίς κρυφά χαρτιά, ανοιχτός, διάφανος, προβλέψιμος.
Ο Σωτήρης ήταν πολύ αγαπημένος σύντροφος σε όσους είχαμε συναναστροφή μαζί του στο κόμμα, στο συνδικάτο, στις κινητοποιήσεις, στην παρέα. Το πρώτο που θα μνημόνευε κάποιος -ακόμη και αυτός που τον ήξερε ελάχιστα- θα ήταν: Ο Σωτήρης είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος. Το εισέπραττες αμέσως, χωρίς να είσαι φυσιογνωμιστής, από το καθαρό του πρόσωπο, το χαμόγελο, τον καλό του λόγο, την προσήνεια και τον μειλίχιο τρόπο του. Όσοι τον ξέραμε καλύτερα γνωρίζαμε πολύ καλά τη μεγάλη του καρδιά και τη γενναιοδωρία της και τη διάχυτη ευγένειά του. Αν υπήρχε Παράδεισος, ο Σωτήρης θα είχε εξασφαλισμένη είσοδο και παραμονή.
Ο Σωτήρης ήταν, όμως, επιπρόσθετα ένας εξαιρετικός και προικισμένος σύντροφος, ένας ανιδιοτελής αγωνιστής, ένας πολυτάλαντος άνθρωπος που είχε παντρέψει με σοφία την πολιτική με τον Πολιτισμό, δίνοντας και στα δύο ένα ξεχωριστό περιεχόμενο. Πορεύτηκε έχοντας ψηλά το κεφάλι μέσα στο κομμουνιστικό και αριστερό κίνημα και το εκπροσώπησε επάξια με ό,τι και αν ασχολήθηκε. Με αυταπάρνηση και πάθος αγωνίστηκε στα συνδικάτα, στο κίνημα ειρήνης, στον πολιτισμό. Ήταν ο σύντροφος που επίμονα έθετε στην ατζέντα των συνδικάτων την αξία της πάλης για την ειρήνη και κατά του μιλιταρισμού και μας έπειθε με τα εύστοχα παραδείγματά του. Ήταν ο σύντροφος που μαχητικά έδινε το «παρών» στην περιφρούρηση του αγώνα έξω από τα καταστήματα των τραπεζών ατέλειωτες μέρες.
Από την αντιδικτατορική πάλη, στις ημιπαράνομες οργανώσεις των τραπεζοϋπαλλήλων του ΚΚΕ, στην ανοιχτή πολιτική δράση, στο τραπεζοϋπαλληλικό κίνημα στις μεγάλες απεργίες, ο Σωτήρης ήταν πρωτοπόρος και γι’ αυτό τον λόγο τιμήθηκε επανειλημμένως με την ψήφο των συναδέλφων του στην Ιονική – Λαϊκή και στη διοίκηση της ΟΤΟΕ. Ως επικεφαλής της παράταξης του Αυτόνομου Δικτύου εκλέχθηκε στη θέση του αναπληρωτή γραμματέα της ΟΤΟΕ. Ο Σωτήρης, μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία της αχτιδικής επιτροπής των τραπεζοϋπαλλήλων του ΚΚΕ, πέρασε στον Συνασπισμό της Αριστεράς και συνεχίσαμε το περιπετειώδες ταξίδι σε περιόδους ιδεολογικών συγχύσεων και ανατροπών, διατηρώντας την πίστη στην εργατική τάξη, στην ταξική πάλη, στη σοσιαλιστική προοπτική. Ο σύντροφος Σωτήρης διετέλεσε επί χρόνια μέλος της ηγεσίας του ΣΥΝ και μετέπειτα του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τον θάνατό του. Ιδεολογικά συμπορεύτηκε με το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ και στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερή πλατφόρμα.
Ο Σωτήρης δεν είναι πια μαζί μας και η συνειδητοποίηση του χαμού του μας δημιουργεί ένα δυσαναπλήρωτο κενό και μια ανείπωτη θλίψη. Η απώλεια ενεργοποιεί τη μνήμη και αυτή ανακαλεί τις πιο ανθρώπινες στιγμές.
Θα μας λείψει η εικόνα του Σωτήρη να γράφει σε πείσμα της τεχνολογίας και της πληροφορικής τα τεράστια γράμματά του, κρατώντας τις σημειώσεις του σε οπισθόφυλλα αφισών. Θα μας λείψει η στεντόρεια και διαπεραστική φωνή του που δεν σου επέτρεπε καν να είσαι στο ίδιο γραφείο, διότι η φωνή του ακουγόταν ακόμη και στους άλλους ορόφους του κτηρίου. Θα μας λείψει το χιούμορ του και το εύκολο πνιχτό γέλιο του που τον συντάρασσε ολόκληρο. Θα μας λείψει η εικόνα της ευτυχίας στα μάτια του όταν ήταν παρέα με καλό φαγητό και κρασί. Θα μας λείψει το υπέροχο κυκλωτικό ζεϊμπέκικο που χόρευε, όπου το διστακτικό βήμα μετασχηματιζόταν απότομα σε αποφασιστικό βηματισμό που χτύπαγε με δύναμη το πάτωμα σαν να ήθελε να ξορκίσει τον θάνατο.
Ο Σωτήρης δεν θα είναι μαζί μας στις συγκεντρώσεις, στις πορείες, δεν θα εισπνεύσει άλλα χημικά, δεν θα κάθεται δίπλα μας στις συνεδριάσεις, δεν θα μας απευθύνει τον λόγο από το βήμα των κεντρικών επιτροπών, δεν θα μας ξαναμιλήσει για κινηματογράφο, ούτε θα είναι παρών στις ποιητικές βραδιές της αγαπημένης συντρόφου του Γιώγιας, δεν θα τρέχει παντού να οργανώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις και να ενσωματώνει τον Πολιτισμό σαν συστατικό στοιχείο της πολιτικής της Αριστεράς. Δεν θα είναι πια ανάμεσά μας. Θα είναι, όμως, μέσα μας. Ένα φωτεινό παράδειγμα πολιτικής στάσης, αγωνιστικότητας, καλοσύνης, συντροφικότητας, σεμνότητας, που πρέπει να προσπαθήσουμε πάρα πολύ για να το πλησιάσουμε.
Καλό ταξίδι, σύντροφε. Εμείς σε κρατάμε ζωντανό στη μνήμη μας.
Αλλέστα 